Powszechnymi odbiornikami ścieków oczyszczonych są wody powierzchniowe, które niejednokrotnie, na dalszym etapie ich biegu, stanowią ujęcia wód przeznaczonych do spożycia. Efektywność usuwania cząstek mikroplastiku w procesie oczyszczania ścieków jest zróżnicowana i w znacznym stopniu zależy od stosowanej technologii.

Badania wykazały, że zastosowanie trójstopniowego procesu oczyszczania ścieków, pozwala na uzyskanie do 99,9% usunięcia mikroplastików. Pod tym względem najlepsze rozwiązania stanowią reaktory membranowe oraz filtry [3]. Jednak pomimo nawet tak wysokiego stopnia usuwania mikroplastików w procesie oczyszczania ścieków, do odbiorników wraz ze ściekami oczyszczonymi trafiają znaczne ładunki tych mikroskopijnych zanieczyszczeń.

Przy stosowaniu klasycznego dwustopniowego procesu oczyszczania ścieków, do odbiornika może być transportowane dziennie nawet 112 500 000 cząstek [4]. Dlatego też powszechnie uważa się, że oczyszczalnie ścieków stanowią istotne źródło mikroplastików w wodach powierzchniowych. Taką tezę potwierdzają badania wskazujące na znaczny wzrost zawartości mikroplastików w rzekach poniżej punktów odprowadzania ścieków, np. do 2000 cząstek/m3 [5]. Należy jednak zauważyć, że tego typu zanieczyszczenia generowane są przede wszystkim na terenach silnie zurbanizowanych i poza ich obecnością w ściekach cząstki mikroplastiku występują także w powietrzu oraz na powierzchni gruntu, skąd wraz z opadami i spływami powierzchniowymi trafiają do wód powierzchniowych.

Woda kranowa
Zjawisko występowania mikroplastików w wodach powierzchniowych skłoniło do badań zawartości tych zanieczyszczeń w wodzie kranowej. Wyniki potwierdziły przypuszczenia, bo w 12 krajach na pięciu kontynentach stwierdzono obecność mikroplastików w wodzie pobieranej bezpośrednio przez konsumentów. Najwyższy poziom zanieczyszczenia wody kranowej mikroplastikiem stwierdzono w USA – 94% próbek, natomiast najmniejszy w Europie – 72% próbek badanych wód. Średnia zawartość cząstek mikroplastiku wynosiła 9,24 cząstek/l w USA oraz 3,8 cząstek/l w Europie, w tym najmniej w Niemczech 0,91 cząstek/l [6]. W niektórych krajach europejskich zdecydowano się na własne badania w tym zakresie – być może dla weryfikacji podawanych danych i uspokojenia opinii publicznej.