Partner serwisu
25 czerwca 2014

W walce z trwałą organiką

Kategoria: Ochrona środowiska

Zaniedbane składowiska odpadów chemicznych, niekontrolowane zrzuty ścieków do rzek czy gleby spowodowały, że coraz częściej obserwuje się niebezpieczne związki chemiczne w wodach. Szczególną grupę stanowią trwałe zanieczyszczenia organiczne, z którymi już dziś możemy skutecznie walczyć.

W walce z trwałą organiką

Wzrost liczby ludności oraz poziomu ich życia pociąga za sobą wytwarzanie coraz więcej różnorodnych substancji, stanowiących później często poważne zanieczyszczenia wód. Większość z nich różnymi drogami pośrednimi trafia do wód powierzchniowych i gruntowych, wpływając w niekorzystny sposób na jakość wody przeznaczonej do spożycia. Spowodowane jest to przez niedostateczne oczyszczanie ścieków komunalnych i przemysłowych, spływ substancji niebezpiecznych z pól uprawnych oraz niedostateczną wiedzę na temat sposobu ich usuwania.

Zakazane trwałe zanieczyszczenia organiczne
TZO są to substancje chemiczne zanieczyszczające środowisko naturalne, przez które mogą przedostać się
zarówno do organizmów ludzkich, jak i zwierzęcych. Nie są wydalane i nie ulegają rozkładowi, gromadząc się w organizmach, powodują ciężkie choroby u ludzi i zwierząt. Pomimo zakazu produkcji i użytkowania tych substancji, na podstawie przyjęcia międzynarodowej umowy – Konwencji Sztokholmskiej, w środowisku nadal są obecne. I choć występują w małych stężeniach, powszechnie uważa się je za bardzo silne trucizny, o działaniu kancerogennym i mutagennym [9]. Zakaz produkcji i obrotu TZO obowiązuje w odniesieniu do 12 substancji, ale podejrzanych związków jest dużo więcej i przypuszczalnie ta liczba jeszcze się powiększy.

Substancje chemiczne zaliczane do grupy TZO charakteryzuje długi okres trwałości w środowisku,
wynikający z ich odporności na procesy rozkładu biologicznego. TZO były szeroko stosowane w rolnictwie – jako środki ochrony roślin, w elektrotechnice – jako ciecze dielektryczne (PCB) oraz jako konserwanty do drewna i tkanin, plastyfikatory do tworzyw sztucznych, farb i lakierów czy dodatki przeciwzapalne do tworzyw sztucznych (pianek poliuretanowych). Niewielkie ilości PCB były stosowane również w pompach próżniowych, napędach hydraulicznych
i systemach grzewczych – jako dodatki do smarów [5].

Rozwiązanie hybrydowe i metody utleniania
Stopień rozkładu zanieczyszczeń organicznych określa się na podstawie ilorazu zawartości związków organicznych, podatnych na biochemiczny rozkład, do całkowitej ich zawartości, za pomocą odpowiednich wskaźników lub na podstawie pomiaru szybkości poboru tlenu przez mikroorganizmy. Do wyznaczenia stopnia rozkładu wykorzystuje się takie zależności, jak: ChZTCr/ChZTMn; ChZTCr/OWO oraz ChZTCr/BZT5 (ChZTCr – chemiczne zapotrzebowanie
tlenu dwuchromianowe; ChZTMn – chemiczne zapotrzebowanie tlenu nadmanganianowe – utlenialność; OWO – ogólny węgiel organiczny; BZT5 – biochemiczne zapotrzebowanie tlenu pięciodobowe). W miarę postępu procesu biochemicznej degradacji zmniejsza się udział związków organicznych podatnych na bioutlenienie, co obserwuje się wzrostem stosunku ChZTCr/ChZTMn i ChZTCr/BZT5, natomiast stosunek ChZTCr/OWO teoretycznie nie powinien ulegać istotnym zmianom.

ZAMKNIJ X
Strona używa plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Plików Cookies. OK, AKCEPTUJĘ