Czas na rewolucję. Gaz z hydratów metanu
„Rewolucja łupkowa” w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie powoduje zmianę światowych trendów i zmienia energetyczny obraz świata. Podstawowym wyzwaniem, przed którym dzisiaj stoi krajowy sektor paliwowo-energetyczny, jest europejska polityka klimatyczna, której intensyfikacja może bezpośrednio wpłynąć na pozycję surowców energetycznych, a w konsekwencji na całą polską gospodarkę.
Unia Europejska już obudziła się z letargu energetycznego, a bezpieczeństwo energetyczne to dla niej priorytet! Bo to rzeczywiście ostatni moment na wypracowanie i wdrożenie wspólnej polityki energetycznej dla krajów członkowskich, której ciągle nie ma, ani wobec Rosji, ani wobec Stanów Zjednoczonych, Norwegii, oraz innych dostawców surowców czy energii.
13 marzec ubiegłego roku w oficjalnym komunikacie Japan Oil, Gas and Metals National Corporation (JOGMEC), japońska państwowa firma poinformowała o sukcesie pierwszej na świecie próby wydobycia gazu z hydratów metanu, dodając, że eksploatacja znajdujących się 50 km od japońskiego wybrzeża złóż hydratów, może rozpocząć się za 6 lat. Taki komunikat oznacza, że technologia wydobycia gazu ziemnego z hydratów metanu została opanowana i kolejnym etapem jest próba jej przemysłowej implementacji i dalej komercjalizacji. Jak podali Japończycy „wielkość tego złoża szacowana jest na ok. 1,1 bln m³”.
Hydrat metanu to zwykła krystaliczna struktura cząsteczek wody, w środku której uwięziona jest cząsteczka metanu (rys. 1). Nie są to stechiometryczne krystaliczne związki włączeniowe zaliczane do tzw. klatratów, czyli struktury nadcząsteczkowej, w której występuje regularna sieć krystaliczna jednego związku chemicznego, a w niej nieregularne rozmieszczone innej cząsteczki (najbardziej znane połączenia klatratowe to połączenia wody z helowcami (gazami szlachetnymi) oraz wody z metanem – hydrat metanu).
Złoża hydratów ulokowane są w piaskowcach na Syberii i Alasce, na głębokościach do 800 metrów. Depozyty oceaniczne występują w kontynentalnym szelfie w skałach osadowych albo na styku skał i wody. Rezerwy hydratów metanu zawarte w skałach osadowych (zarówno oceanicznych, jak i kontynentalnych) zawierają według różnych szacunków od 2 do 10 razy więcej gazu, niż obecnie znane rezerwy konwencjonalnego gazu ziemnego (ostatnie estymacje od 1 000 000 do 5 000 000 mld m³) [2,3]. Oznacza to, że możliwe wydobycie tylko ok. 5% tych zasobów, jest większe, niż wszystkie dotychczas znane i zdefiniowane zasoby światowe konwencjonalnego gazu ziemnego.
Literatura
1. “Horizons 2013: Key Themes for the Year Ahead” report by Wood Mackenzie www.woodmacresearch.com/cgi-bin/wmprod/portal/energy/highlightsDetail.jsp?oid=10963068
2. Thomas J. Woods,, Paul Wilkinson „Meeting the Gas Supply Challenge of the Next 20 Years Non-Traditional Gas Sources” www.gasfoundation.org/ResearchStudies/GasSupplyStudyNonTraditional1Final.pdf dostęp 14 marca 2013 r.
3. World Energy Outlook 2011 OECD/IEA 2011. www.iea.org
4. por. Kaliski M., Sikora A., „Wodór a magazynowanie podziemne energii w strukturach solnych” tytuł angielski „Hydrogen and underground energy storage in salt structures” Przegląd Solny / Salt Review, październik 2013, 9, str. 26-32. ISSN 2300-9349
Więcej przeczytacie Państwo w numerze 2/2014 magazynu „Chemia Przemysłowa”
